1901 - Urodził się 3 sierpnia w miejscowości Zuzela nad Bugiem na pograniczu Podlasia i Mazowsza.
1910 - Wraz z rodziną przeniósł się do Andrzejewa, gdzie jako dziewięciolatek stracił matkę.
1912 - 1920 - Uczęszczał do gimnazjum im. Wojciecha Górskiego w Warszawie, następnie uczył się w gimnazjum męskim im. Piotra Skargi w Łomży. W latach 1917 - 1920 uczęszczał do liceum Piusa X we Włocławku.
1920 - Wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego we Włocławku.
1924 - 3 sierpnia otrzymał święcenia kapłańskie z rąk biskupa Wojciecha Owczarka w kaplicy Matki Bożej w bazylice katedralnej Włocławskiej.
1925 - 1929 - Podjął studia w zakresie prawa kanonicznego i nauk społeczno - ekonomicznych na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim.
1929 - 1930 - Odbył podróż naukową do Austrii, Włoch, Francji, Belgii, Holandii i Niemiec. Przedmiotem jego zainteresowań były problemy związków zawodowych, organizacje katolickiej młodzieży robotniczej, a przede wszystkim doktryny i ruchy społeczne.
1930 - Obronił pracę doktorską na temat „Prawa Kościoła do szkoły”.
1930 - 1931 - Pełnił funkcję wikariusza w Przedczu Kujawskim i w katedrze Włocławskiej. Prowadził wykłady z ekonomii społecznej w Seminarium Duchownym we Włocławku.
1931 - 1932 - Prowadził Chrześcijański Uniwersytet Robotniczy, był dyrektorem Diecezjalnych Dzieł Misyjnych.
1932 - 1939 - Podjął obowiązki promotora sprawiedliwości i obrońcy węzła małżeńskiego, a potem sędziego Sądu Biskupiego w Kurii Włocławskiej. Kierował Sodalicją Mariańską Ziemian Ziemi Kujawsko - Dobrzyńskiej. Prowadził pracę społeczno - oświatową w Chrześcijańskich Związkach Zawodowych. Zorganizował Katolicki Związek Młodzieży Robotniczej. Był redaktorem naczelnym „Ateneum Kapłańskiego”, sam wiele publikował.
1939 - W październiku, imiennie poszukiwany przez Niemców, opuścił Włocławek.
Listopad 1939 - lipiec 1940 - Przebywał we Wrociszewie koncentrując się na pracy naukowej i opracowując serię kazań opartych na encyklikach społecznych.
Lipiec 1940 - październik 1941 - Udał się do Kozłówki podejmując opiekę duchową nad grupą sióstr i niewidomych dzieci przesiedlonych z Lasek pod Warszawą. Prowadził wykłady i dyskusje dla inteligencji z dziedziny katolickiej myśli filozoficznej i społecznej.
Czerwiec - lipiec 1942 - Był kapelanem Zakładu dla Niewidomych w Laskach, pod Warszawą. Prowadził wykłady społeczne dla inteligencji, a także działalność konspiracyjną.
1 sierpień - październik 1944 - Był kapelanem szpitala powstańczego w Laskach, a także kapelanem AK okręgu wojskowego Żoliborz, znany pod pseudonimem „Radwan III”.
1945 - Wrócił do Włocławka i organizował pracę seminarium zniszczonego w czasie wojny. Jednocześnie sprawował funkcję proboszcza w dwóch parafiach: w Kłobi i w Zgłowiączce.
1946 - 4 marca został mianowany przez Ojca Świętego Piusa XII biskupem lubelskim. 12 maja na Jasnej Górze otrzymał sakrę biskupią z rąk kard. Augusta Hlonda, Prymasa Polski.
1946 - 1948 - Porządkował zniszczoną przez okupację diecezję, wizytował parafie, wygłaszał liczne kazania, szczególnie w dzielnicach robotniczych Lublina, prowadził rekolekcje, organizował kursy katechetyczne, wykładał na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim i opiekował się nim jako wielki Kanclerz.
1948 - 12 listopada został mianowany przez Ojca Świętego Piusa XII arcybiskupem metropolitą gnieźnieńskim i warszawskim, Prymasem Polski.
14 kwietnia 1950 - Wobec braku Konstytucji, podpisał Porozumienie z rządem komunistycznym. Była to jedyna deklaracja prawna określająca sytuację Kościoła w Polsce. Władze komunistyczne jednak nie zamierzały dotrzymywać zobowiązań. Prymas z wielką roztropnością, a jednocześnie odwagą, bronił praw wierzącego Narodu.
12 stycznia 1953 - Na konsystorzu w Rzymie został mianowany kardynałem, ale władze PRL odmówiły mu paszportu. W tym czasie wzmogło się w kraju prześladowanie Kościoła, ograniczanie jego wolności, podstawowych praw do bytu i pracy. Nastąpiły aresztowania biskupów i księży. Władze państwowe chciały uzależnić od siebie duchowieństwo oraz decydować o obsadzaniu stanowisk kościelnych.
8 maja 1953 - W imieniu Episkopatu skierował do władz państwowych memoriał, w którym mówił wyraźnie, że w obliczu krzywd, jakich doznaje Kościół w Polsce, już dalej w ustępstwach iść nie może. Non possumus… Rzeczy Bożych na ołtarzach cesarza składać nie wolno.
25 września 1953 - W nocy został aresztowany przez władze komunistyczne.
26 września - 12 października 1953 - Więziony w Rywałdzie koło Grudziądza.
12 października 1953 - 6 października 1954 - Więziony w Stoczku koło Lidzbarka Warmińskiego.
„Życie to upływało niezwykle szybko. Porządek dzienny nie uległ zmianom i był zachowany z dokładnością więcej niż zakonną:
05.00. Wstanie
05.30. Prima i modlitwy poranne
05.45. Rozmyślanie
06.15. Angelus Domini. Przygotowanie do Mszy świętej
06.30. Pierwsza Msza święta
07.15. Druga Msza święta. Dziękczynienie.
08.15. Śniadanie
08.45, Godziny brewiarzowe, cząstka różańca
09.15. Praca przy książce
11.15. Nawiedzenie kierownictwa
13.00. Obiad. Adoratio Santissimi.
13.30. Spacer i czas wolny
15.00. Nieszpory i cząstka różańca
15.30. Praca przy książce
18.15. Matutinum cum Laudibus
19.00. Wieczerzy. Lektura niemiecka
20.00. Różaniec w kaplicy i modlitwy wieczorne. Śpiewy kościelne
20.45. Praca, lektura, spoczynek”
8 grudnia 1953 - Dokonał Aktu Osobistego Oddania się Matce Bożej.
„Święta Maryjo, Bogurodzico Dziewico, obieram sobie dzisiaj Ciebie za Panią, Orędowniczkę, Patronkę, Opiekunkę i Matkę moją. Postanawiam sobie mocno i przyrzekam, że Cię nigdy nie opuszczę, nie powiem i nie uczynię nic przeciwko Tobie. Nie pozwolę nigdy, aby inni cokolwiek czynili, co uwłaczałoby czci Twojej. Błagam Cię, przyjmij mnie na zawsze za sługę i dziecko swoje. Bądź mi pomocą we wszystkich moich potrzebach duszy i ciała oraz w pracy kapłańskiej dla innych. Oddaję się Tobie, Maryjo, całkowicie w niewolę, a jako Twój niewolnik poświęcam Ci ciało i duszę moją, dobra wewnętrzne i zewnętrzne, nawet wartość dobrych uczynków moich, zarówno przeszłych jak obecnych i przyszłych, pozostawiając Ci całkowite i zupełne prawo rozporządzania mną i wszystkim bez wyjątku, co do mnie należy, według Twego upodobania, ku większej chwale Boga, w czasie i w wieczności. Pragnę przez Ciebie, z Tobą, w Tobie i dla Ciebie stać się niewolnikiem całkowitym Syna Twojego, któremu Ty, o Matko, oddaj mnie w niewolę, jak ja Tobie oddałem się w niewolę. Wszystko, cokolwiek czynić będę, przez Twoje Ręce Niepokalane, Pośredniczko łask wszelkich, oddaję ku chwale Trójcy Świętej – Soli Deo! Maryjo Jasnogórska, nie opuszczaj mnie w pracy codziennej i okaż swe czyste Oblicze w godzinę śmierci mojej. Amen.”
6 października 1954 - 26 października 1955 - Więziony w Prudniku Śląskim.
27 października 1955 - 28 października 1956 - Więziony w Komańczy.
Były to lata ofiary, cierpienia i odosobnienia. Był to także czas, kiedy z modlitwy i medytacji powstały dzieła wyjątkowe np.: „List do moich kapłanów”, a przede wszystkim „Śluby Narodu” i program „Wielkiej Nowenny” przed Tysiącleciem Chrztu Polski.
26 sierpnia 1956 - Uwięziony w Komańczy w łączności z pielgrzymami zebranymi na Jasnej Górze złożył Jasnogórskie Śluby Narodu Polskiego.
28 października 1956 - na prośbę władz wrócił do Warszawy i objął wszystkie swoje funkcje kościelne.
3 - 5 maja 1957 - Zainaugurował Wielką Nowennę – dziewięcioletni czas przygotowania Narodu Polskiego do obchodów Milenium Chrześcijaństwa. Był to program odnowy Ojczyzny w oparciu o Jasnogórskie Śluby Narodu. Z jego inicjatywy rozpoczęło się Nawiedzenie, czyli wędrówka Matki Bożej w kopii Obrazu Jasnogórskiego po wszystkich polskich parafiach.
6 maja 1957 - Wyjechał do Rzymu, gdzie z rąk Ojca Świętego Piusa XII otrzymał insygnia kardynalskie.
28 października 1958 - Brał udział w konklawe, które wybrało papieża Jana XXIII.
1962 - 1965 - Brał czynny udział w pracach Soboru Watykańskiego II, najpierw w jego przygotowaniu, a potem w obradach wszystkich czterech Sesji. W nurt prac soborowych włączył cały Kościół w Polsce, inicjując w nim modlitwy w intencji Soboru. Biskupi polscy złożyli na III Sesji Soboru specjalny memoriał do Ojca Świętego z prośbą o ogłoszenie Maryi Matką Kościoła i oddanie Jej świata. 21 listopada 1964 roku - papież Paweł VI ogłosił Maryję Matką Kościoła.
21 czerwca 1963 - Brał udział w konklawe, które wybrało papieża Pawła VI.
18 stycznia 1965 - Orędzie biskupów polskich do biskupów niemieckich. „…W tym ogólnochrześcijańskim, a zarazem bardzo humanitarnym duchu wyciągamy do Was nasze dłonie z ław kończącego się Soboru, udzielamy przebaczenia i prosimy o przebaczenie. A jeśli wy – biskupi niemieccy i ojcowie soborowi – ujmiecie po bratersku nasze wyciągnięte dłonie, wówczas dopiero będziemy mogli ze spokojnym sumieniem obchodzić w Polsce nasze Milenium w sposób całkowicie chrześcijański.”
3 maja 1966 - tysiąclecie chrztu Polski - w Święto Królowej Polski Prymas wraz z całym Episkopatem, wobec kilkuset tysięcznej rzeszy wiernych zebranych u stóp Jasnej Góry, dokonał wiekopomnego Aktu całkowitego Oddania Polski w niewolę Matce Chrystusowej za wolność Kościoła w Ojczyźnie i w świecie. 
1967 - Władze państwowe nie dały zezwolenia Prymasowi na wyjazd do Rzymu na Synod Biskupów. W ramach jedności Episkopatu i na znak protestu, zrezygnował z wyjazdu kardynał Karol Wojtyła oraz inni członkowie delegacji.
1968 - Wobec narastających konfliktów społecznych Prymas zdecydowanie występował w obronie podstawowych praw człowieka i Narodu. Wołał: „Nie wolno bić! Chrześcijanin nigdy na nikogo ręki nie podnosi, bo w każdym widzi godność dziecięcia Bożego”.
grudzień 1970 - Po tragicznych wypadkach na Wybrzeżu Prymas wypowiedział słowa: „Wasz ból jest naszym wspólnym bólem. Gdybym mógł w poczuciu sprawiedliwości i ładu, wziąć na siebie całą odpowiedzialność za to, co się ostatnio stało w Polsce, wziąłbym jak najchętniej…”.
październik 1971 - Udał się do Rzymu na kolejny Synod Biskupów oraz uczestniczył w pracach Kongregacji ds. Kapłanów i Papieskiej Komisji Rewizji Prawa Kanonicznego. Wraz z dwutysięczną rzeszą pielgrzymów z kraju uczestniczył w Bazylice świętego Piotra w Rzymie w uroczystościach beatyfikacyjnych ojca Maksymiliana Kolbego. Była to pierwsza po wojnie tak liczna pielgrzymka z Polski do Stolicy Świętej. Do Rzymu przybyła również Polonia z całego świata. Ojciec Święty Paweł VI dokonał aktu beatyfikacji i wygłosił przemówienie o współczesnym polskim męczenniku.
1976 - Choroba kardynała i powrót do zdrowia.
26 sierpnia 1978 - Brał udział w konklawe, które wybrało papieża Jana Pawła I.  
21 - 25 września 1978 - Odbył podróż do Niemiec, która „Stała się znakiem chrześcijańskiego przebaczenia oraz pragnienia jedności i pokoju.”
16 października 1978 - brał udział w konklawe, które wybrało papieża Jana Pawła II.
1979 - W czerwcu przyjął Ojca Świętego Jana Pawła II w Polsce, podczas jego pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny.
1980 - 1981 - W Polsce rozpoczął się okres wielkich przemian społecznych. Powstał ruch „Solidarność”.
„Współczesny ruch, kierujący się ku Ewangelii Chrystusowej, wołanie o obecność Chrystusa w pracy stoczniowców, górników, hutników, pracowników instytucji przemysłowych, a także rolników, jest właśnie przejawem zdrowego rozsądku, głosem sumienia narodowego. Trzeba to przyjąć jako szczególną łaskę Bożą. Garnące się do Kościoła związki zawodowe dają dowód, że dobrze rozumieją, co jest bardziej potrzebne Narodowi. Najpierw musimy wyjść z niewoli duchowej, z klęski moralnej, jaką jest przede wszystkim nietrzeźwość, pijaństwo, kradzieże, nieuczciwość, brak sumienności w pracy, nadużycia, szczególnie natury społecznej i publicznej. Świadomość konieczności takiej przemiany jest dowodem, że chociaż dużo było wśród nas zła, jednak sumienie pozostało i ono woła o miejsce chrześcijańskiej Ewangelii w naszym życiu społecznym, gospodarczym i narodowym. Kościół do którego tak powszechnie zwracają się dziś organizacje zawodowe, nie ma zamiaru z nich tworzyć jakiś bractw, nie chce im nadawać charakteru wyznaniowego, jak to się niekiedy mówi. My chcemy dla wszystkich – i dla tych, którzy pracują, i dla tych, którzy nimi kierują – ducha Ewangelii Chrystusowej.”
marzec 1981 - Początek śmiertelnej choroby.
13 maja 1981 - Zamach na Ojca Świętego Jana Pawła II.
„Proszę was, aby te heroiczne modlitwy, które zanosiliście w mojej intencji (…) skierowali wraz ze mną ku Matce Chrystusowej o zdrowie i siły dla Ojca Świętego.”
28 maja 1981 - zmarł w uroczystość Wniebowstąpienia Pańskiego o godzinie 4.40. 31 maja w Warszawie odbył się uroczysty pogrzeb Prymasa.
1989 - Rozpoczął się proces beatyfikacyjny.
2021 - Beatyfikacja kardynała Stefana Wyszyńskiego Prymasa Tysiąclecia.

Źródła:
https://wyszynskiprymas.pl/zyciorys - stefana - wyszynskiego/
Opracowanie: Beata Makowska